Ten blog nie jest dla IDEALNYCH :) Jest dla tych, którzy nie godzą się ze stereotypami, i starają się pozostać sobą mimo różnych wymogów społecznych i kulturowych.
– Zgadnij, mamo, co mieliśmy dzisiaj w przedszkolu na obiad! Ale tylko drugie danie, bo nazwa zupy jest za ciężka 😉
– Hmmm… Kotlet schabowy!
– Nie!
– Spaggetti!
– Tak!!! Ale z jakim sosem!?
– Pomidorowym!
– Nie! Nie zgadniesz nigdy! – wyraźnie się ucieszyła, że ma tak trudną zagadkę, więc odpuściłam zgadywanie.
– No to się poddaję.
– Z KRUSKAWKOWYYYYM!
Nie dziwię się, że nazwa zupy jest dla niej za ciężka… 😆
Photo by Gabby Orcutt on Unsplash
To będzie bardzo słaby wiersz,
tak jak wszystko co sentymentalne.
O tym jak zbieram obcinki od Twoich paznokci z ziemi,
i próbuję zrekonstruować z nich strzępy twoich dłoni,
żeby się nimi przytulić i nimi podnieść (…)
Leżę zdechnięta, bo leżeć muszę.
Na nic już więcej dziś nie zasłużę.
Chce mi się PIĆ! A nogą nie ruszę,
Chcę CISZY! Ale huku nie zgłuszę.
Głowa mnie boli, pamięć pierdoli,
mój kac czcigodny się nie certoli.
🙂
Moje serce rozbiło się o kamienną posadzkę na tysiące kawałków. Nie wiedziałam, że jest ze szkła. Dopiero to zrozumiałam, gdy zobaczyłam je takie rozsypane w niemożliwych do posklejania kawałkach szkła. Starałam się je pozbierać, ale tylko poraniłam swoje dłonie. Nie wiem co teraz robić. Patrzę na nie takie rozrzucone po ziemi, i boli mnie miejsce, w którym kiedyś było całe serce. Tak bardzo mnie ściska coś w klatce piersiowej. Nie wiedziałam, że jak czegoś nie ma, to tak może boleć.
Photo by freestocks.org on Unsplash
Codziennie sprawdzam, czy nie podrzuciłeś mi mojego serca na wycieraczkę pod moje drzwi. Bo nieopatrznie zostawiłam je na Twojej półce w przedpokoju. Ono dobrze się wtapia w Twoje otoczenie, dlatego go pewnie nie zauważyłeś. Nie chcę prosić, żebyś mi je oddał, bo ono nie ruszy bez Ciebie. I nie pasuje do smutnego wystroju mojego mieszkania, ani do mojego nieżywego nastroju. Ja bym chciała je z powrotem wsadzić na miejsce u Ciebie. I tam odpocząć, i wreszcie móc spokojnie oddychać, z nadzieją, że przeżyję kolejny dzień bez przymusu ruszania ciałem bez bijącego serca w klatce piersiowej (…)
– Czemu płaczesz, mamooo?
– A nie ważne. Nie martw się.
– Ale, powiedz? Za dużo prezentów chcę od Mikołaja?
– No trochę za dużo 🙂 Ale tym się aż tak nie martwię. Bardziej tym, że nie wiem, czy sama coś dostanę pod choinkę.
– Och, mamooo. No przecież dostaniesz!
– Tak? – zaciekawiła mnie ta jej pewność siebie – a co dostanę?
– No przecież MIŁOŚĆ! To taaaaki duuuuży prezent!!!
Photo by Roberto Nickson on Unsplash
Kiedy zaczynałam tego bloga, Spatif był moim natchnieniem. Patrzyłam na ludzi się tam bawiących i myślałam, jak wielu z nich próbuje uciec od codzienności, od zwyczajności, i stara się TAM poczuć choć chwilę KIMŚ? Kimś innym niż na co dzień, kimś wyjątkowym? https://www.facebook.com/matkakurwapolka/posts/898040120351474/
To miejsce ma w sobie CZAR, nawet jeśli coraz bardziej ukryty, to jednak głęboko zakorzeniony. Mam nadzieję, że inicjatywa literacka, tak bardzo tam pasująca, go odkopie 
Już jutro in Sopot: https://www.facebook.com/events/2173054322796709/
Chciała polecieć z Nim na Księżyc,
mimo że ledwo go znała.
Nawet na zawsze.
A on chciał tylko,
żeby pojechała do jego mieszkania.
Na godzinę ściem,
czterdzieści minut teatru,
i chwilę ubierania się do wyjścia (…)
Wczoraj gdy moja córka płakała rozpaczając nad egzystencjalnym faktem, że wszyscy umrzemy, nie wiedziałam zupełnie co jej powiedzieć. Pamiętam jakprzeżywałam to samo w podobny sposób. Z wiekiem zahartowałam się. Nie to, że całkiem zobojętniałam. Ale jakoś pogodziłam się z tym, co nieuniknione. Nie zgadzam się z tym, ale sie poddaję. I spokorniałam. Zdławiłam ból.
Ale ta odpowiedź z obrazka bardzo mi się podoba. Jest taka prawdziwa 🙂
