Ten blog nie jest dla IDEALNYCH :) Jest dla tych, którzy nie godzą się ze stereotypami, i starają się pozostać sobą mimo różnych wymogów społecznych i kulturowych.
Przestajesz wierzyć w ród męski? Przyczepiają się do siebie tacy ruchacze, którzy zaraz po zaliczeniu Ciebie mówią: „Fajnie było. Ale wiesz, ja nie szukam niczego poważnego.”? Zakładają z góry, że są dla Ciebie tacy kurwa ważni, że ja pierdolę, a jak nie są, to myślą, że z Tobą jest coś nie tak. I oczekują, że będziesz na ich zawołanie, gdy im się znów zachce, i będą cię czarować, byś do nich lgnęła. A jeśli masz większe oczekiwania, to się odwalisz (…)
Kiedy Cię zobaczyłam po raz pierwszy miałam wrażenie, że skądś Cię znam. Rozpoznałam ten ukryty smutek w niepewnym uśmiechu. Zrozumiałam po chwili, że ja Ciebie po prostu już dawno wyśniłam.
Teraz, gdy nie chcesz być obok, a ja nie umiem bez tego żyć, pozostały mi tylko sny. Czekam codziennie na noc, żeby się ułożyć obok mojego własnego scenariusza połowy życia. Dlatego lubię tak długo spać – przeciągam codziennie marzenia nad życie. Nie lubię się budzić, bo Ty czekasz na mnie tylko we śnie. Budzę się jedynie po to, żeby tęsknić.
Gdy odszedłeś, myślałam, że może nie powinnam wpuszczać Cię do mnie w nocy, bo to wydaje się niestosowne. Ale nie umiałam Ci nigdy niczego odmówić. I pomyślałam, że może skoro się tu pojawiasz, to jednak tego jako Mój Wyśniony, chcesz. I tutaj to przecież ja decyduję o spełnianiu marzeń i biegu wydarzeń, więc dlaczego miałabym odmawiać sobie tego, co pragnę by mi się śniło. Chociażby częściowo mam na to wpływ, resztę stanowią moje lęki i wspomnienia, które niestety przeszkadzają w spełnianiu marzeń nawet w moich snach.
Na początku nie wiedziałeś, jak się zachowywać w moich marzeniach. Teraz już jesteś stałym gościem i już wiesz, gdzie kuchnia i łazienka. Oraz że cokolwiek nie powiesz, ja i tak będę Cię kochać.
Przestałam się bać tych naszych schadzek. Teraz czekamy oboje od wschodu do zachodu słońca. Zawsze witasz mnie tym swoim uśmiechem, którego smutek zdradza, że jednak nie jesteś w pełni szczęśliwy. I wiesz, że też jestem zbyt nieszczęśliwa, by móc żyć bez śnienia o Tobie. I że nasza historia nie jest szczęśliwa, choć tak piękna. I zbyt daleka od ziemi by stać się twoją rzeczywistością…
Będę Cię śnić do końca świata. A Ty myślałeś, że lepiej mi będzie bez Ciebie, bo nie spełniasz moich wymogów. Ale ja nie mam dużych potrzeb. Ja mam tylko wielkie pragnienia! I sama pragnę teraz być chociaż częścią Twoich snów. Mogłabym się w nim przebrać za ekspedientkę w spożywczaku, albo sąsiadkę z naprzeciwka, albo kelnerkę w Twojej ulubionej restauracji. Oby tylko móc na Ciebie czasem spojrzeć, i zamienić słowo.
Jak ja bym chciała, by nasze sny się spotkały! Byśmy mogli mieć te same sny!
Przykro mi, że w rzeczywistości nie dałeś rady unieść moich marzeń sennych. Nie wiedziałam, że są aż tak ciężkie. Ja też nie daję rady ich dźwigać. Ale nie mogłabym ich nigdy zdjąć z moich obolałych myśli. Bo wtedy moje marzenia rozprysłyby się, i pozostałaby mi tylko moja smutna rzeczywistość każdego doczesnego dnia pozbawionego uroków nocy.
– Mamo! Ratuj!!! Nalałam wrzątek na blat zamiast do kubka!
– Nie przejmuj się. Ja tak robię codziennie. Po prostu się odsuń
– Przynajmniej wiem, że nie muszę robić testów DNA – odpowiada wielce zadowolona z odkrycia podobieństwa do mamy…
Boli mnie każde Twoje niewypowiedziane słowo bardziej niż kiedyś bolały mnie namiastki ciszy. Bo cisza ma różne wymiary, i różne odcienie czerni. Cisza to też muzyka doznań. To skrzypce, które grają nam w duszy, wywołując nie dające się wypowiedzieć uczucia. Radość na jej przerwanie i ból jej trwania. Nadzieja. I brak nadziei. Wspomnienia. I pragnienie zapomnienia. (…)
„Cześć!
jestem Nikim Ważnym – mamą trójki dzieci, w tym jednego niepełnosprawnego. Długo wstydziłam się o tym mówić. Ale czego tu się kurwa wstydzić? I przed kim mam się ukrywać, skoro już i tak odeszłam z tego świata? I tak nikt już na mnie nie patrzy, i nikt nie widzi we mnie tego kim byłam przedtem. (…)
BYŁAM. Jak ja się teraz z tego śmieję, że kiedyś czułam, że JESTEM KIMŚ. Tak jakby to, KIM BYŁAM w pracy było ważne. Ale wszystko się popierdoliło.
Czy to, że ktoś jest chory, a tym bardziej opiekuje się kimś chorym, dyskwalifikuje go w życiu? Czy nie powinno być na odwrót? Czy nie powinno się pomagać słabszym? Jednak kończy się na tym, że wszyscy którzy mają problemy, ukrywają je w jaskiniach mieszkań przelewając je łzami w poduszkę, dusząc się tym, że nikt nas nie rozumie i nie chce dostrzec. A my pomagamy innym w tym, żeby sobie wiedli zdrowe i szczęśliwe życie wycofując się z niego. I z pracy. A inni często myślą, że się tak ustawiłyśmy: zasiłki bierzemy i sobie OD-PO-CZY-WA-MY. Taaa, ochłapy dostajemy, jeżeli je w ogóle wywalczymy, nie mogąc potem podjąć żadnej pracy, żadnego zlecenia, żadnej umowy o dzieło, bo i to nam odbiorą. Więc walimy głową w mur z poczucia bezsilności, i oddajemy nasze życie, nasze kariery, nasze zdrowie, naszą urodę, i nasze spełnienie tym, którzy tylko na nas mogą polegać: dzieciom. Które może nawet nigdy tego nie docenią. A nasz odpoczynek to gorzka kawa, którą popijamy hektolitrami nieprzespane i przepłakane noce.
Czemu nie możemy mieć wsparcia od Państwa, a zarazem próbować gdzieś dorobić, żeby podnieść się na duchu, i poczuć, że znaczymy coś więcej niż służebnice pańskie? My tylko chcemy żyć GODNIEJ!!! Godność to podstawowe prawo człowieka. Gdzie ona jest? Czemu ona jest deptana? Czemu zamienia się nas w niewolnice, które za to, że MUSZĄ być z chorymi dziećmi w czterech ścianach dostają te swoje zasiłki, decydując się często na poświęcenie kariery, mimo że my, matki niepełnosprawnych dzieci, jesteśmy często heroskami, i dałybyśmy radę również pracować łącząc to z opieką nad dziećmi, albo czasem opłacać opiekę dla niego, oby tylko móc gdzieś coś jeszcze zrobić, coś innego niż gotowanie, sprzątanie, podmywanie, usługiwanie, wożenie do lekarzy i na rehabilitację. My nie chcemy być naznaczone tym chujowym tytułem Matki Polki. To nie jest dla nas wyrafinowany tytuł. On nam się kojarzy z naszą tragedią, z naszą codzienną kwarantanną… My chcemy być też kobietami, a może i biznesmenkami, sportsmenkami, a jak nam się zamarzy, to i kurwa modelkami. Bo mamy do tego prawo, jak każdy! Prawo, by spełniać się na różnych polach w życiu. A zasiłek oczywiście, że też się nam należy, i to nie jest jałmużna, po którą mamy klękać. Nie, my nikomu łaski nie robimy. Państwo płaci nam za to, że same się opiekujemy chorymi w społeczeństwie, bo w Polsce nie ma lepszej opieki niż matki. My odpierdalamy wielką robotę. Ale jest to bezczelność, że nie mamy prawa do pracy jeśli jesteśmy na zasiłku – bo my chcemy poprawiać nasz los. Wychodzić z depresji, zarabiać na tym, co potrafimy, a nie marnować nasz talent. Oddajcie nam nasze podstawowe prawo! Oddajcie nam godność… Dajcie nam szansę pokazać co potrafimy. I otwórzcie swoje ślepe oczy, że my dużo potrafimy dać z siebie, bo jesteśmy silniejsi niż inni. Bo na co dzień ćwiczymy nosząc nasz „ciężar”. Ile matek, które ma prawo do zasiłków pracuje? Ile rezygnuje na rzecz często minimalnych zarobków? Oczywiście, że prawie żadna. Bo to nie jest realne iść do pracy, w której się zarobi nawet mniej niż „siedząc” na zasiłku, podczas gdy ktoś przecież musi się zająć tym dzieckiem – więc musimy też mieć pieniądze na tę opiekę. I owszem i tak pól dnia będziemy ją sprawować, ale przynajmniej trochę odciążymy nasze ramiona od tego ciężaru, od tego naszego krzyża… Tak bardzo pragniemy likwidacji barier. A widzimy te bariery jak ścianę niemożliwą do przekroczenia. Ten zakaz wstępu do życia społecznego, który nas często boli bardziej niż choroba naszego dziecka.
Czy mamy wiecznie udawać, że wszystko jest w porządku, jeśli nie jest? Czy mamy wiecznie udawać, że jesteśmy szczęśliwi, jeśli nie jesteśmy? Czy musimy cicho cierpieć wykluczenie, zamiast przejść do normalności z tym, co dla wielu nienormalne? I wbić się do społeczeństwa z naszymi „problemami” – czyli dziećmi chorymi lub z jakimiś zaburzeniami. Czy to my mamy się kryć, czy inni zacząć nas akceptować i wspierać?
Ile mam i ojców udaje przed innymi, że nie ma żadnych problemów z chorymi dziećmi?! Ile z nich ma depresję, i to wypiera? Ile czuje się niezrozumianymi, i odepchniętymi przez społeczeństwo? Ile zrezygnowało z pracy, albo odchodziło wiele razy gdy tylko zbliżały się wakacje? Bo kto zajmie się dziećmi, które nie funkcjonują tak łatwo jak inne, wtedy gdy nie ma chociaż tych kilku godzin dziennie szkoły czy przedszkola? Kto inny, niż Ci cisi bohaterzy – rodzice niepełnosprawnych dzieci.
Pozdrawiam wszystkich, którzy są po tej stronie bariery.
Z wyrazami współczucia,
Wasza Matka Polka”
Photo by Sharon McCutcheon on Unsplash
Ostatnio popsuł mi się Telefon. Miałam na nim zainstalowaną Aplikację Mobilną mojego banku, i każdy przelew potwierdzałam poprzez nią. Kupiłam Nowy Telefon, i mimo że zainstalowałam tę samą Aplikację, nie mogłam dokończyć żadnej płatności, bo Aplikacja nadal szukała Telefonu, którego już nie było. Zadzwoniłam do mojego banku pytając, czy robię coś nie tak. (…)
„- Po całym świecie możesz szukać Polski, panno młoda, i nigdzie jej nie znajdziecie.
– To może i szukać szkoda.
– A jest jedna mała klatka –
o, niech tak Jagusia przymknie rękę pod pierś.
– To zakładka gorseta, zeszyta troche przyciaśnie.
– A tam puka?
– I cóż za tako nauka?
Serce!?
– A to Polska właśnie.”
(Stanisław Wyspiański, „Wesele”)
Nawet jeśli myślisz, że to totolotek, i szansa na to, co wybierzesz jest może niewielka, lub totalnie niewiadoma. I nawet jeśli wolisz, żeby to był „chybił trafił”, to i tak musisz „wykupić” los. Nawet jak nie wygrasz, to poczujesz się dobrze, że starasz się przyczynić do swojej wygranej Bo poczujesz, że Twój los jest w Twoich rękach. Nawet jeśli nie jesteś pewien kto jest najlepszy, to przynajmniej pewnie wiesz, kto jest gorszy, i tego kogoś możesz zdyskwalifikować swoim głosem. Bo powiedzieć NIE to już dużo. Przeciwstawić się temu, czego nie chcesz, a nie czekać na innych aż zrobią to za nas, to jest już COŚ. Jak oddalasz się od tego, co złe, to w końcu dopłyniesz do tego co dobre, nawet jeśli boisz się tego co nieznane. I ta zasada powinna obowiązywać wszędzie. Tak samo jak w związkach, jeśli tkwisz w relacji, która ci nie daje szczęścia, to marnujesz swój los. Bo możesz odejść, żeby przyczynić się do ZMIANY NA LEPSZE. Nawet jeśli nie wiesz, co cię do końca czeka, to najważniejsze, że nie jesteś bierny. Tylko działasz, i żyjesz, a nie czekasz na innych, którzy może wcale Ci nie pomogą.
Nie czekaj na cud. Żeby wygrać, trzeba grać. Nawet jeśli szanse są niewielkie, to najważniejsze, że SĄ. I wszystko zależy od nas. Nawet CUD!
A gdy Ona będzie nosić Twoje dziecko w swoim łonie,
umrę.
Zostawiając Wam powietrze. (…)
Nigdy nie nauczyłam się jeździć na rowerze. Nie miałam odwagi uwierzyć, że dam radę sama. Czekałam aż ktoś mnie przytrzyma za siodełko i popchnie delikatnie, a ja złapię równowagę, i dam wreszcie radę. Zazdrościłam wszystkim, którzy bez żadnego lęku jeździli na dwóch kółkach. (…)