Sopockie Perły 2021 (fragment piszącego się „Dziennika polskiej Brydżyt Dżons”, częściowo na faktach)

 

Pierwszy raz w życiu zostałam zaproszona na jakąś galę. Sopot jest naprawdę zajebisty, że nie patrzy na to, kim jestem (Matką-fucking-Polką), tylko co robię. Moje pisanie nagle zostało docenione jako mające znaczenie, więc jako ta od pisania artykułów o Sopocie miałam się pojawić na rozdaniu nagród Sopockie Perły 2021 dla sopockich firm i instytucji. To poczucie, że nie piszę na darmo, pomaga wstawać z łóżka. Z którego i tak piszę, ale po takim dniu, w którym topię się w literkach, pomaga mi wyjść na ulicę i podnieść głowę, już nie wbijać wzroku w kałuże, tam gdzie zawsze myślałam, że jest moje miejsce. (…)

Continue Reading

Wychowanie w czasach online

Pomyślałam, że już nie będę smęcić dzieciakom o nauce, już starczy przy tym trybie online, które co chwilę zarządza szkoła. Już się pogodziłam, że i tak są zawsze zajęte zupełnie czym innym niż lekcje. Zmieniłam taktykę wychowania, będę ich uczyć chociaż życia w społeczeństwie, od którego się odzwyczajamy.
– Kornelka, to jak chcesz żeby wyglądały twoje urodziny? Robimy w domu, czy gdzieś na mieście?
Wpatrzona w komputer rusza sobie rękoma w rytm piosenki.
– No Kornelia, trzeba zaplanować, kogo zaprosić, kiedy, i co przygotować. Halo! Słuchasz mnie? – wreszcie oderwała wzrok od monitora z widocznym rozdrażnieniem.
– Mamo, przeszkadzasz mi! Uczę się teraz języka migowego.
Dociera do mnie, że mam naprawdę przyziemne problemy, że ona jeszcze bardziej w tym społeczeństwie się odnajdzie, nie będąc zapatrzona w wydarzenia dotyczące jej osoby, tylko starając się zrozumieć innych, choćby głuchoniemych. Tymczasem z kuchni dociera okrzyk drugiego dziecka, które wcześniej już krzyczało, ale starałam się to ignorować, bo staram się wprowadzać zasadę, że jak coś ode mnie chcą, to niech do mnie przychodzą. (Nie polecam tej zasady, bo kończy się to raczej katastrofą.)
– Dobra, mamo, to wsadzam talerz z łyżką do mikrofali, skoro mi nie odpowiadasz, czy można!
Chyba jednak wychowanie należy zacząć od szkolenia BHP…

 

Photo by Kelly Sikkema on Unsplash
Continue Reading

W poszukiwaniu sensu

Budzę się śpiąca. Liczę ile godzin zostało mi tego dnia, żebym mogła znów położyć się do łóżka, z którego teraz się zgrzebuję. Dla dzieci, nie dla siebie. Zrzucam nogę za nogą. I głowę za nogami. Boli mnie całe ciało, do czego przyzwyczaiłam się na tyle, że uważam to za mój normalny stan. Moje dni różnią się tylko poziomem bólu. Dziś jest chujowo, ale w sposób znośny. Czasem jest na tyle chujowo, że jest to nie do opisania. Wtedy bym nawet nie pisała. Połykam magiczną tabletkę, która podobno ma pobudzić serotoninę, po której chce mi się jeszcze bardziej spać, ale ma niby pomagać na te bóle somatyczne. Czuję to tak jakby ból duszy docierał do komórek mojego ciała i przypominał mi, że moje ciało potrzebuje szczęścia by przestać czuć ból. A ja bym chciała całkiem przestać czuć. Bo im więcej sobie narobię nadziei na szczęście, tym bardziej potem cierpię. (…)

Continue Reading

Pięknym za nadobne

I znów ta sama drama. Znów rządzący nie chcą nas słuchać, i gwałcą nas – nasze podstawowe prawo do godności, udowadniając nam, że nie mamy żadnego głosu, nawet jak wypruwamy nasze płuca krzykiem i wypluwamy nasze serce. Nikt nie lubi się ocknąć uświadamiając sobie, że jest tylko pionkiem w czyjejś grze. (…)

Continue Reading

Pandemia – dzień tak odległy od jej początku, że nie warto liczyć. Nie wiem, czy jeszcze oddycham.

Tonę w stosie rzeczy. Bałagan przepycham resztkami sił. Świadomość, że za chwilę koniec tych kuriozalnych ferii spędzonych w zamknięciu, i znów będę zmuszona ratować dzieci przed katastrofą w szkole na lekcjach online, co jest wielce prawdopodobne, odbiera mi te resztki. Potomostwo karmię już tym, na co ma ochotę, bo nie mam ochoty na żadne kłótnie, a umiejętność perswazji mojej osiągnęła poziom zero. Marzę by wreszcie wróciły nie tylko normalne lekcje, ale i te obiady szkolne, wybawiające mnie chociaż częściowo z roli kuchty. Każde z moich dzieci lubi jeść co innego, i każde o innej porze. Żadne nie jest w stanie wsadzić naczyń do zmywarki, ani jej rozpakować, bo wciąż są za małe. Próbują czasem pomóc, ale zwyczajnie nie sięgają jeszcze do półek. Z kuchennych wyczynów potrafią włączyć wodę na herbatę. Inne czynności pozostają jedynie moją umiejętnością, a z tego też powodu zarazem obowiązkim. Czuję się jak maszyna, która nie wyrabia się z produkcją dań, i ścierka, która nie daje rady pochłonąć już większej ulości brudu…

Jestem ciągle na wdechu. Już nie oddycham. Karmię się tym, co kiedyś nabrałam w płuca. Wspomnieniami słońca, wolności, swobody. Nie wydycham tego. Bo wydaje mi się, że może mi nie starczyć tlenu na potem. Ale ten wdech zmienia się we mnie już w dwutlenek węgla. Nie wiem jaki stan zaczadzenia odbiera życie, ale rozum już mi odebrało. A życia i tak teraz nie ma.

Photo by Ashley Byrd on Unsplash

Continue Reading

Szczęśliwego Nowego Życia!

Nie chcę już niczego innego, tylko tego, żeby zaczął się nowy rok, a wraz z nim – nowe życie. Nie szykuję się na żadną imprezę sylwestrową, bo nie tylko wiem, że się tego nie powinno, ale nie czuję też powodu do celebrowania tego roku. Nie mam już od dawna żadnych oczekiwań, ani tym bardziej marzeń związanych z 2020-tym, poza jednym: żeby się wreszcie skończył.

Tylko dla dzieci zachowuję pozory normalności. To dla nich kupiłam na dzisiaj sztuczne ognie i bezalkoholowy szampan. Chciałabym, żeby nie czuły tego, co się wokół dzieje. I żeby szybko zapomniały o nowych zwyczajach nie podawania ręki, nie dotykania się, nieufności i lęku przed ludźmi, omijania przyjaciół, nieodwiedzania chorych i samotnych. I żeby odzwyczaiły się od siedzenia całymi dniami przed komputerem i telefonem. Od życia w świecie wirtualnym, zamiast rzeczywistym. I żeby nie musiały chować się już przed ludźmi, i codziennie obawiać się o zdrowie swoje i najbliższych. I nie przeżywać codzienności tak jak to było wcześniej  wśród przyjaciół i znajomych, ale i tych szczególnych dni, jak urodziny, święta, czy ten sylwester właśnie – w bardzo ograniczonym gronie. I żeby mogły wreszcie pójść normalnie do kina, na basen, do sklepu, bez masek odzierających nas z prawdziwej twarzy, odbierających nam uśmiech.

Przeżyliśmy w tym roku coś w rodzaju wojny światowej. Nie wiem, czy zdołamy wyjść z traumy po tych przeżyciach. Niektórym zburzyły się związki, innym pandemia odebrała pracę, jeszcze innym zdrowie i życie. Chcemy wrócić wreszcie do jakiegoś bezpiecznego miejsca, i wreszcie mieć powody do radości, no i móc dzielić się nią z innymi. Ale czy jest gdzieś to miejsce?

Musimy sobie poprzestawiać granice lęku na nowo, powoli oswajać się ze sobą, bo wszyscy zdziczeliśmy, i boimy się siebie – swoich ciał, nawet swoich słów mówionych za blisko. Nie podajemy sobie dłoni, bo musieliśmy odzwyczaić się od podstawowych dla ludzi odruchów. Nie patrzymy już nawet sobie w oczy, bo jest nam za ciężko przyznać, że nas boli życie. Wszyscy czujemy, że siebie nawzajem zdradzamy. Bo nie jesteśmy przy sobie blisko, wtedy gdy właśnie tej bliskości najbardziej potrzebujemy – w tym strachu przed rzeczywistością.

Wydarzenia sportowe, kulturalne – wszystko to zniknęło z naszej codzienności. Mam wrażenie, że strajk kobiet w tym roku to był wybuch złości na odbieraną nam wolność, związany nie tylko nawet z zaostrzeniem prawa aborcyjnego. My czujemy, że odebrano nam prawo do szczęścia. I nikt nie wie, co robić, ani jak mądrze postąpić. Wszyscy potrzebujemy wsparcia, ale nie ma już osób niedotkniętych tą pandemią, jak nie fizycznie, to psychicznie. To co możemy spróbować zrobić, to zebrać siebie samych do kupy, i próbować też innym pomagać wydostać się z lęku przed samymi sobą. Pokazać, że nie boimy się żyć mimo wszystko. Razem damy radę. Tylko jeszcze trochę. Jeszcze tylko trochę…

A dziś oddajmy się przyjemności wyrwania ostatniej strony w starym kalendarzu, tak by wreszcie móc zacząć coś planować w nowym. Coś piękniejszego. Nowy, szczęśliwy rok.

 Zdj. Anna Danuta Pitra

Continue Reading

W obronie szczęścia

Każdy ma czasem ochotę wyć jak zwierzę. Wypuścić emocje z dławiących się nimi płuc. Ciężkie to jest do zrobienia wśród ludzi, by nie okazać swojej słabej natury dającej upust zwierzęcym instynktom, które rozpracowywaliśmy na przestrzeni wieków, żeby stać się bardziej ludzcy: załamani, chowający swoją naturę na uwięzi pod piękną, choć niewygodną, maską społeczną. (…)
Continue Reading

Od soboty już tylko Netflix, Pornhub i TVP

No i wiemy już, że tylko do piątku możemy latać po galeriach, kinach, teatrach. A od soboty został nam już tylko Netflix, Pornhub, TVP. Strajki też już przycichły, i pewnie przycichną jeszcze bardziej. Pozostanie nam tylko komputer. Już nie tylko Będziemy mogli wyżywać się już tylko na klawiaturze naszych komputerów. Przestaniemy być realnym zagrożeniem dla rządu, i zamienimy się w jakąś ikonkę oraz  łatwo namierzalne IP komputera. (…)

Continue Reading