Nauczyłeś mnie jeździć na rowerze. I czytać. I grać w makao. Rozróżniać dobro od zła. Nauczyłeś mnie zagryzać zęby, gdy jest ciężko. Robić więcej niż mam siły.
Pokazałeś mi Lodyn, Wiedeń, Sztokolm i nasz polski Hel. Zaraziłeś pasją poznawania świata, nauczyłeś chodzić godzinami bez narzekania na ból nóg. Albo może bardziej nie zwracania na niego uwagi. Dzięki Tobie umiem dochodzić do najdalszych celów, które bez ciebie wydawałyby mi się nie do osiągnięcia. Tłumaczyłeś jak nie dawać się ponosić emocjom, a ich zawsze miałam w nadmiarze. Wiem więc w jaki sposób wciągać powietrze, gdy chcę wypuścić za dużo słów na wiatr. I jak zaciskać pięści, zamiast bić nimi w jakieś zamknięte dla mnie drzwi.
Tyle mnie nauczyłeś Tato, ale tego jednego nie dałeś rady. Jak żyć gdy Ciebie już nie ma, i jak wierzyć, że warto, skoro to Ty pokazałeś mi sens życia.
Mam nadzieję, że odwiedzisz mnie czasem w snach, i nigdy nie opuścisz moich myśli. Pozostniesz na zawsze moją tęsknotą za bitą śmietaną na Monciaku – którą zawsze zajadałam, gdy ty pijąc kawę poprawiałeś swoje prace.
Nikt tak jak Ty nie umiał chodzić po chodniku zarazem bujając w obłokach. Teraz jest ci może wygodniej tam wysoko, bez konieczności wracania na Ziemię… Bo ona, jak sam mi mówiłeś, wcale nie jest taka fajna. Miałeś na to całe mnóstwo dowodów na wykresach, którymi rysowałeś rzeczywistość.
Zawsze spełniałeś swoje obowiązki do końca i tym razem powiedziałeś idąc na wykłady, że jesteś bardzo zmęczony, ale odpoczniesz później. Tylko kto się spodziewał, że wiecznym odpoczynkiem? Zaskoczyłeś nas Tato.
***
Czy obliczyłeś rachunkiem prawdopodobieństwa swoje odejście? Czy oszacowałeś czas i miejsce, i zmieściłeś się pomiędzy wykładami a winem z przyjacielem? Czy to był kolejny z Twoich ostrych żartów? Miałeś zawsze cięty humor, ale że aż tak…
Nawet jeśli nie dałam Ci sama powodów do dumy, ja byłam zawsze z Ciebie dumna. I dumna z Ciebie na zawsze pozostanę. Aż po wieki wieków. Amen.
