Tonę w stosie rzeczy. Bałagan przepycham resztkami sił. Świadomość, że za chwilę koniec tych kuriozalnych ferii spędzonych w zamknięciu, i znów będę zmuszona ratować dzieci przed katastrofą w szkole na lekcjach online, co jest wielce prawdopodobne, odbiera mi te resztki. Potomostwo karmię już tym, na co ma ochotę, bo nie mam ochoty na żadne kłótnie, a umiejętność perswazji mojej osiągnęła poziom zero. Marzę by wreszcie wróciły nie tylko normalne lekcje, ale i te obiady szkolne, wybawiające mnie chociaż częściowo z roli kuchty. Każde z moich dzieci lubi jeść co innego, i każde o innej porze. Żadne nie jest w stanie wsadzić naczyń do zmywarki, ani jej rozpakować, bo wciąż są za małe. Próbują czasem pomóc, ale zwyczajnie nie sięgają jeszcze do półek. Z kuchennych wyczynów potrafią włączyć wodę na herbatę. Inne czynności pozostają jedynie moją umiejętnością, a z tego też powodu zarazem obowiązkim. Czuję się jak maszyna, która nie wyrabia się z produkcją dań, i ścierka, która nie daje rady pochłonąć już większej ulości brudu…

Jestem ciągle na wdechu. Już nie oddycham. Karmię się tym, co kiedyś nabrałam w płuca. Wspomnieniami słońca, wolności, swobody. Nie wydycham tego. Bo wydaje mi się, że może mi nie starczyć tlenu na potem. Ale ten wdech zmienia się we mnie już w dwutlenek węgla. Nie wiem jaki stan zaczadzenia odbiera życie, ale rozum już mi odebrało. A życia i tak teraz nie ma.

Photo by Ashley Byrd on Unsplash