A więc zamieniłam Ciebie na tabletkę z kwiatów. Mówiłeś: „wszystko jest zastępowalne!” Nie chciałam tego słuchać, i trzymałam się ciebie kurczowo. Ale wyszarpałeś swój rękaw z mojej tonącej ręki, i nie odwróciłeś się już za mną, czy tonę. Długo płynęłam nie wiedząc, gdzie jest brzeg. W końcu trafiłam na moją bezludną wyspę, tu gdzie kiedyś cię zaprosiłam, i na długo zawitałeś. Tylko tutaj nie boję się płakać, ani rozmawiać ze zwierzętami. Tutaj, gdzie nikt mnie nie widzi, mogę śmiało być sobą, i nikt tu nie oceni mojej miłości do pachnącego kwitnącymi jabłoniami powietrza. (…)

Nie czuję się samotna w mojej samotności. Jest mi tak dziwnie dobrze, naprawdę nie potrzebuję nikogo. Tylko za tobą tęsknię. I żeby nie męczyć już serca, chorego na miłość, wymyśliłam odpowiedni na ciebie antydepresant. Zrobiłam go z korzeni krzewów, pyłków kwiatów i kilku kropel wody morskiej. Codziennie trę świeżo znalezione składniki i zamykam je w kapsułce ze skorupy ślimaka, na około godzinę. Tak przygotowany lek popijam własnymi łzami. Ludzie mówili, że płakanie nie jest zdrowe. Myślę, że się nie znają. Ono właśnie pomaga, i z niego się nie chcę leczyć. Bo pustka łez jest śmiertelna dla duszy.

Roztkliwiają mnie nadal wschody i zachody słońca, które tak bardzo bym chciała oglądać zawiązana w twoje ramiona, ale zamiast tego otaczam się ramionami drzew, i mam wrażenie, że są podobnie twarde i niewzruszone do twoich. Miałeś więc rację: wszystko da się zastąpić. Nawet jeśli człowieka nie człowiekiem, to ten sam smutek, który mi dawałeś, znajduję tutaj, w dżungli moich myśli, gdzie nie zawędrował jeszcze żaden człowiek, bo tylko ty miałeś tutaj wstęp wolny. Nikt inny nie odważy się wejść na moje ścieżki. Ani ja nie chcę na nich żadnego intruza. Wolę jeść tabletki z kwiatów, w które kiedyś się wwąchiwaliśmy przenosząc się z tej małej wyspy do nieba.

Photo by Riki Ramdani on Unsplash