Gra w otwarte karty

Kiedy nie miałaś dzieci było całkiem inaczej. MIAŁAŚ ZNACZENIE jako TY. Nikt nie widział ciebie przez pryzmat tych małych istot, które dla ciebie tak wiele znaczą, a dla innych są przeszkodą, do której nie zamierzają się zbliżać. Tak bardzo ci szkoda tych twoich dzieci, że dla innych stanowią obiekt lęku, że zamykasz się często w skorupie przed zranieniem, żeby nie pogłębić swoich ran jako matki. Ukrytej w ciele kobiety. Której nikt już nie dostrzega. (…)

Nawet jeśli ktoś poczuje miętę, nawet jeśli komuś się spodobasz ty jako „ty”, twój obraz zasłoni mu twoja nakładka, jaką na sobie nosisz: „matka”. Zajęta nie sobą, nie kreacją własnej osoby, a innych istot, które wymagałyby jakiejś troski od faceta, gdyby zbliżył się „za bardzo” do ich matki. Tak więc faceci generalnie wolą pozostać z kobietą dzieciatą w otwartej relacji, gdzie można je ruchać, spotkać czasem na imprezie, może i jeździć gdzieś na weekendy, ale za bliskie relacje nie wchodzą w grę. Dzieciatym kobietom pozostaje często gra w udawanie, że one też wcale nie chcą nic więcej. W tej grze najwięcej wygrywa ten, kto chce jak najmniej. Wygląda to mniej więcej tak: on chce seksu, ale udaje, że mu na niej zależy, żeby ją rozgrzać. Jeśli nie pokaże żadnego zaangażowania, taka matka też go może potraktować jak one standa, i po jednej „randce” olać. Ale facet żeby stymulować swoje ego, rozgrzewa laskę, bo chce wiedzieć, że laska na niego leci. Więc udaje, że mu jakoś zależy, ale zastrzega od razu, że nie wie co czuje. To natomiast pobudza generalnie kobiety, by robiły jak najwięcej, żeby poczuć, że taki leci na nie. Bo kobiety przecież też lubią stymulować swoje ego – jak każdy człowiek. A może nawet czasem i zależy takiemu gachowi na niej, ale stara się zazwyczaj myśleć, że tak nie jest, bo wiadomo, że z dzieciatą nie można mieć niczego zajebistego. Świeżego, z wakacjami bez obciążeń typu telefony do dzieci, albo byli mężowie, ojcowie jej dzieci. Czym można się pochwalić na mieście. Matka jest jak nabytek z second handu, zmiętolona i zużyta, poporodowa jama z blizną. Nawet jak dobrze wyprana, i tak śmierdzi tak jak wszystko ze „Szmatexu”.

Wtedy ona udaje, że nie widzi, że on dostrzega w niej jej niedoskonałości, spraność materiału, i zużytość jej gumki w gaciach. I stara się go uwieść najlepiej jak potrafi, żeby sprawić, by uwierzył, że jest sprawna jak nówka sztuka z Pewexu. Robi najlepsze lody z połykiem, nastawia dupę, kiedy tylko jemu stanie. Płacze po seksie po cichu w łazience w czasie gdy zmywa z ciała jego spermę, żeby tylko jemu nie pokazać, że jej już zależy za bardzo. Bo w desperacji zaczyna jej zależeć na każdym kto wyciągnie ze spodni fiuta, ofiarowując to, co ma w sobie najdelikatniejszego każdy facet. Bo przecież nie kurwa serce. W te bajki o sercu faceta to już chyba żadna nie wierzy.

Ale on już czuje w powietrzu desperację tej laski i obmyśla plan, jak ją odczepić od siebie. Mimo że mu z nią może być dobrze, a nawet – bardzo dobrze, zdaje sobie sprawę, że głębsza z nią znajomość, grozi utratą wolności. I jego wizerunku kurwa. Tak, wizerunek w dzisiejszych czasach to przecież podstawa egzystencji. A jak się prezentuje kolo złapany w sidła Matki Polki? Z tymi dziećmi przyplątanymi do jej płaszcza, pod którym nawet w najpiękniejszej bieliźnie nigdy nie będzie wyglądać tak samo sexy jak jej bezdzietne koleżanki? No jak frajer przecież. Więc idzie ruchać inne, żeby tylko udowodnić sobie, że nie jest pod kapciem tej mamy, w której mieszkaniu przewracał się o misie jej dzieci. To takie kurwa niemęskie. To takie kurwa mało chwalebne. Nawet kumplom wstyd się przyznać, gorzej, jak się przyzna, oni będą sobie z niego drwić, i jaja sobie robić, że wpadł jak śliwka w kompot. Więc on tą śliwką chcieć nie będzie, i prędzej czy później wyślizgnie się z tego kompotu.

Ona wtedy wyczuwa, że on szuka innych opcji, czy też, że już je ma. I jest jej kurewsko smutno. Ale gra twardzielkę. Żeby się dowartościować i pocieszyć, sama szuka innych opcji po klubach, czy tinderach, albo kolegach z pracy, czasem nie przyznając się tym opcjom, że ma dzieci, żeby tylko sprawdzić, czy lecą na nią jak NA KOBIETĘ, a nie jak NA MATKĘ, którą z litości zerżną, ale nigdy nie posuną się dalej niż do łóżka. Poprawi sobie chwilowo może tym humor, ale nadal uporczywie będzie myśleć o tym, który wszedł jej pod skórę, nie tylko w cipę, ale i w serce, jeśli niestety je ma. I będzie ją boleć bardzo, że pozostało jej cieszyć się z tych ochłapów czasu, jakie on jej oferuje. I z tej fizyczności, jaka ma jej starczyć wtedy gdy jemu akurat pasuje. Ten za to zastrzeże sobie, że szuka innej, żeby sobie biedna nadziei nie robiła, i planów nie snuła. I ona powie „wiem, wiem, kochany. Rozumiem”. Choć nie rozumie wcale. Bo jak zrozumieć, że jest tak dobrze między nimi, a on podkreśla, „że to nie to”?

Gdy piśnie o słowo za dużo, gdy przyzna, że czuje coś więcej niż chcicę. Już po niej. Facet wyskoczy jak oparzony. I z oburzeniem jej wykrzyczy, że przecież nie taka była umowa. I jeśli ona zawalczy o lepszą umowę, niechybnie go straci. Więc pozostaje jej albo udawać głupią i nieuczuciową. Albo pogodzić się z jej własną samotnością. Tyle że czy z nim, czy sama, przecież i tak jest cały czas samotna. Może nawet bardziej i przy nim, bo czy samotność do nas nie dociera wtedy najbardziej, gdy czujemy, że jesteśmy totalnie sami OBOK kogoś. Że jesteśmy niezrozumiani i nie kochani, nawet wtedy gdy ktoś nas dotyka, i wsadza w nas fiuta. Że właśnie wtedy, gdy ten ktoś nie widzi tych naszych łazienkowych łez, i pomiata tymi nadziejami na coś więcej, zagłębiamy się nie w ZWIĄZEK właśnie, a w SAMOTNOŚĆ większego rozmiaru, niż wtedy gdybyśmy niczego nie udawały, w nic nie grały, i niczego nie szukały.

Samotne matki muszą pogodzić się z tym, że prawie zawsze przegrają w tej grze o miłość. Bo miały już swoją szansę. I wygrały miłość największą, bezkresną, bezinteresowną: miłość swoich dzieci. I z tego powinny się cieszyć, tym żyć. A facetów, którym to przeszkadza, powinny omijać łukiem, żeby nie tracić energii na obrabianie ich fiutów.

Lepiej jest grać w otwarte karty. A komu gra z matkami nie pasi, wypad z gry. Taka powinna być główna reguła. Wtedy tylko matki mogą wygrać tę grę. O coś więcej niż udawane szczęście. Tylko jak znaleźć graczy do tak trudnej gry? I jak im udowodnić, że matki wcale nie chcą ich okantować? Naciągnąć na kasę, albo zagonić do roboty przy ich dzieciakach? Pozostaje tylko wierzyć, że jak grają fair play, to doceni to któryś z graczy, i wtedy ta gra okaże się przyjemnością. A jak nie, to lepiej zostać w swojej sferze komfortu, zwanej samotnością, bez nadwyrężania swoich nadziei i ust. Bez robienia loda komuś, kto wcale na to nie zasłużył.

Photo by Ahtziri Lagarde on Unsplash

You may also like

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.