Płuca pożółkłe od rozczarowań

Moje płuca mają coraz mniejszą pojemność na skutek przepełnienia rozczarowaniami. Już dobre kilka lat mam problem z wzięciem oddechu. Cały czas próbuję zrobić miejsce na powietrze, a nie mogę, bo co je wciągam, wskutek otwarcia moich nozdrzy, wpada  w nie rozczarowanie. Ono jest jak małe muszki, nie umiem go odgonić, ani przesiać przez włoski w nosie. A rozczarowania mimo, że są transparentne, potrafią być tak samo ciężkie jak rtęć. Tkwią w płucach i przeszkadzają w swobodnym oddychaniu nawet nie-palaczom, i tak samo jak papierosy, zalewają żółcią płuca. Czasem zazdroszczę palącym, że tak beztrosko palą . Ja bym nie zmieściła dymu z rozczarowaniami. Próbowałam. Skończyło się na wymiotach, bo rozczarowania nie mieszczą beztroski dymu. To w ogóle inny rodzaj niszczenia płuc. Rozczarowania podstępnie odbierają każdego dnia po kawalątku płuc, zasiedlając się w ich kolejnych przestrzeniach niezauważalnie. (…)

Przez to, że nie kaszlę, nie widzę ich progresu. Ale czuję ich powiększanie terytorium na moim ciele, po tym, jak próbuję się śmiać. One stają mi w gardle i nie pozwalają na swobodny przepływ drżeń poprzez struny głosowe wtedy, gdy normalnie śmiałabym się do rozpuku. Obciążają cały system wprowadzania, ale i odprowadzania, powietrza. Tęsknię za dniami, kiedy nie musiałam codziennie godzić się z kolejnym odrzuceniem, czy drwiną, pogardą. Albo chociaż za tym, gdy miałam to w nosie. Bo z nosa łatwo jest odfuknąć to, co w nim zalega. Jakieś muchy, czy kurz, albo nieprzyjemne słowa. Ważne, żeby ich nie połknąć. Bo jak trafią do oskrzeli, to już koniec – najlepiej, gdy te paprochy rozczarowań pozostają tylko w nosie, którego łatwo wydmuchać. Najciężej, gdy trafią tam głęboko, pod serce. Tam to boli bardzo.

Przełykanie pokarmu, nawet tego słodkiego, który przecież lubię, staje się też trudne. Ale jeszcze trudniejsze jest przełykanie słów, też tych słodkich, bo zawsze boję się, że one jak się rozłożą, to wyjdzie z nich rtęć pełna rozczarowań. Jak już nie raz się o tym przekonałam.

Wczoraj znów musiałam przełknąć rozczarowanie. Stanęło mi na wędzidełku gardła i wiedziałam, że znów trafi i do żołądka, i do płuc, nie mogłam go ani splunąć, ani krzykiem wydobyć z dróg oddechowych. Nie miałam sił już na krzyk, a usta miałam tak suche w rozczarowaniu, że zabrakło mi nawet śliny na odplunięcie tego co stanęło mi w gardle. Rozczarowanie ma to do siebie, że jest niewidzialne i dlatego trafia i do przełyku, i do dróg oddechowych. I jak przedostanie się go tam za dużo, to często mamy mdłości, ale też i ciężko nam wziąć oddech. Nie możemy dojść swobodnie nawet na pocztę, a co dopiero mówić o romantycznych spacerach. Tak, romantyczne spacery po zaczerpnięciu rozczarowania są bardzo niewskazane. Można na nich zasłabnąć. Nie wolno iść nigdy tam, gdzie budzą się w nas wspomnienia, albo gdzie pokładaliśmy nasze wielkie nadzieje. Trzeba omijać takie miejsca. Można chodzić jedynie do sklepów, urzędów, ewentualnie do cioci, albo babci na kojącą herbatkę. One się znają na ziołach. I na rozczarowaniach. Będą wiedziały jak nas przyjąć, żebyśmy mogły dojść z powrotem do domu, tak żeby znów się nie zgubić przez te nasze rozczarowania. Nigdzie dalej lepiej się nie zapuszczać. Ale zaszywanie się z nimi w domu nie pomaga. Nie da się ich niestety wyleżeć. Je trzeba wychodzić, nawet jeśli każdy krok nas boli. Inaczej z nas nigdy nie wyjdą. Ale nie wolno nigdy z nimi iść poza bezpieczny teren, bo inaczej znów nabierzemy ochotę na jakąś słodką przekąskę, która może okazać się trująca.

Da się z nimi żyć, chociaż zawsze będę marzyć o swobodnym oddechu. No i o śmiechu. Który ciągle powstrzymuję, żeby znów się nie rozczarować kolejnym nabraniem się na jego powody. Marzę o tym, by móc zjeść kiedyś czyjeś słowa bez strachu o rtęć. To naprawdę odbiera apetyt. To naprawdę odbiera oddech.

Photo by Pietro Tebaldi on Unsplash

Continue Reading

Tak mało chciałam

Tak mało chciałam…
Żebyś chciał mnie czasem tylko przelecieć,
nawet jeśli nie tylko mnie…

Kilka słów dziennie,
nawet jak nie do ucha,
to chociaż przez telefon.

Spotkań raz na miesiąc,
pomiędzy innymi.

Życzeń od święta,
nawet nie w urodziny.

Spojrzeń rzuconych co jakiś czas,
żebym nie czuła się przezroczysta.

Dotyku upewniającego,
że jesteś naprawdę,
gdy przestawałabym w Ciebie wierzyć.

Rozwiewania tęsknot i lęków
twoimi ramionami.

I tylko jeszcze BRAKU ROZSTAŃ
przy wiecznych pożegnaniach.

Photo by Sara Rolin on Unsplash

 

Continue Reading

Nie walczy się z tym, co silniejsze

Zamknęłam oczy

nie chcąc już widzieć więcej

powodów do cierpienia.

Nie przyzwyczaję się do ciebie

takiego innego. Nie mojego…

 

Nie pozwolę ci nigdy odejść

z moich wspomnień,

których nie zetrę żadną siłą woli.

 

Nie walczy się z tym,

co silniejsze od nas.

Nie da się schować  przed tym,

przed czym nie ma żadnego ukrycia.

Photo by Åaker on Unsplash

 

Continue Reading

Nie pozwolę zamienić go w nitkę

Wyciągam czasem z szuflady pod łóżkiem twój sweter. Czasem biorę go na spacer, bo tak ciężko mi się samej spaceruje. Kiedy nim się owijam, jest mi od razu raźniej, i przyjemnie jest mi z nim wdychać wiatr, i oglądać zachód słońca. A gdy nie mogę zasnąć, wtulam się w niego, i czuję się całkiem, jakbyś był obok, co daje mi upragniony spokój. A rano, gdy przecieram oczy uświadamiając sobie, ze znów byłeś obok mnie tylko we śnie, wypłakuję w niego kilka litrów łez. Nie wiedziałam, że bawełna ma taką chłonność. (…)

Continue Reading

W obronie Olgi Tokarczuk, jak i nieczytających IDIOTÓW

Chciałam napisać kilka słów, ale wyszła z tego rzeka myśli. Generalnie nie lubię konfrontacji, ale ta cała wrzawa wokół „idiotów” dotyczy moich przemyśleń na temat dzisiejszego świata, w którym nie jesteśmy zobligowani do czytania mistrzów. Najważniejsze jest używać swojego rozumu w sposób krytyczny, i nie poddawać się nigdy społecznym wymogom. To moja dewiza.

Myślę, że Olga Tokarczuk ma teraz świetną reklamę, mimo że pewnie jest jej głupio, że palnęła, co palnęła, i że wcale nie było jej celem zwiększenie sprzedaży jej książek – ale może jestem naiwna, no nie wiem. Nie chce mi się wierzyć, że jej zwrot był zabiegiem marketingowym, nakłaniającym ludzi do kupienia jej książek, rodzajem wyzwania: NIE JESTEŚ IDIOTĄ? TO ZMIERZ SIĘ Z MOIMI DZIEŁAMI. Mimo wszystko wyszła z tego akcja marketingowa. Jednak chciałabym tu obronić noblistkę, bo dopatruję się w jej wypowiedzi ukrytej treści. Ale zarazem pragnę obronić nieczytających ludzi. Tych, których jest coraz więcej, bo i tak jesteśmy otoczeni w dzisiejszym świecie przez różne media, telewizję, radio, Internet, gdzie nawet jeśli czytamy coś nie z pierwszej ręki, to trafiamy w rezonans na daną sytuację, która zaistniała, więc i bez książek dużo wiemy. To kiedyś świat bez książek był zagrożony niewiedzą, wiarą w gusła, w znachorów, i w bałwochwalstwo. Dzisiaj książki są tylko dodatkiem do życia, a nie naszą encyklopedią i antidotum na całe zło świata. (…)

Continue Reading

Prośba do ŚNIONEGO

Czy możesz stanąć w moim śnie tak, żebym mogła ciebie dotknąć i zapamiętać palcami? Tak żebym mogła obrysować Twoje kontury ołówkiem na ścianie? Bo ja lubię rysować przez sen. Miałabym wtedy Ciebie ze mną kiedy jem sama śniadania, obiady, kolacje. I kiedy zasypiam. Nie tylko w nocy w snach, ale i wtedy kiedy światło dnia rozprasza moje fantazje senne.

Czy możesz się do mnie uśmiechnąć w tym śnie? Żebym czuła, że się cieszysz na mój widok? Bo ostatnio jesteś taki jakiś smutny, i tak bardzo daleki. Coraz mniej wyraźnie cię już widzę. Czasem tylko mgłę z twoich włosów. Łapię też czasem twój zapach, i twój oddech, ale nigdy nie udaje mi się go dotrzymać w dłoni, bo gdy się budzę i puszczam zaciśnięte pięści, już nie czuję w nich twojej woni.

Czy możesz mnie pogłaskać po włosach? Jeśli przejdą mnie ciarki, będę wiedzieć, że to naprawdę TY. I złapać mocno w talii, bo tylko twoje dłonie do niej tak pasują. Oraz spojrzeć w oczy? Może z nich wyczytam, co u ciebie, bo słowami tylko gładzisz chropowatą powierzchnię swojego życia. Lepiej mi nic nie mów, chociaż tęsknię czasem za twoimi kłamstwami. Ale już ich nie chcę. A prawdą nawet we śnie możesz mnie śmiertelnie zranić. Wolę sobie roić ciebie na swój sposób.

Bardzo lubię sobie tak śnić. Na jawie też idzie mi to coraz lepiej. Chciałabym, żebyś zawsze wracał w moich snach. Albo wcale nawet z nich nie wychodził. Może chciałbyś kiedyś ze mną wreszcie zamieszkać? Mam duże łóżko, i szeroką wannę. Lubiliśmy się kiedyś razem kąpać. A dzieciom nie będzie przeszkadzać, że mówię do powietrza. One wiedzą, że ja myślę głośno. Tak samo jak głośno się śmieję i płaczę. Tylko kochać muszę cię po cichu. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Bo nikt nie rozumie, jak można kochać tak prawdziwie, choć przecież – na niby.

Photo by Zulmaury Saavedra on Unsplash

Continue Reading

Nie nabiorę się już na fatamorganę

Zawsze nabierałam się na piękno, które tkwi w tym, co smutne. Jak ćma do tego ciągnęłam, myśląc, że droga do szczęścia wiedzie przez katusze, i że o nie trzeba nieustannie walczyć, ścigać się po nie. Utożsamiałam szczęście z brakiem tchu, zamiast ze spokojnym oddechem.

Czemu myli mi się cierpienie i wieczna tęsknota z miłością? Czemu rozpoznaję miłość tam, gdzie jest niedostępność i odpychanie? I czemu w nieskończoność potrafię walczyć o to, CO MI SIĘ WYDAJE ŻE MOGŁOBY BYĆ, ZAMIAST O TO, CO JEST? (…)

Continue Reading

Jestem człowiekiem. Nikim więcej

Rety, wystarczyło, że wczoraj wrzuciłam sprośny post oznaczając źródło (Gazeta Wyborcza), a tu jakaś banda wyzywaczy wlazła, i po mnie, i po LGBT, i po kobietach, jeżdżąca. Nie po raz kolejny zostałam zwyzywana od najgorszych (delikatnie mówiąc), ale w ogóle dostało się feministkom, gejom, lewakom. (Facebook zablokował trochę tych najstraszniejszych komentarzy).

HEJO, TROLLE! Czemu szufladkujecie ludzi jako gorszych tych, którzy mają UCZUCIA, EMPATIĘ, którzy CENIĄ WOLNOŚĆ, i SZANUJĄ INNYCH? (…)

Continue Reading